บทที่ 15　

จื่ออานกลับมาที่บ้าน เมื่อเห็นว่าชู่อวี่กำลังชงชาอยู่ และหยวนซื่อก็หลับไปบนโต๊ะแล้ว

ผลของยานอนหลับยังไม่จางหายดี แต่ก็ยังรอดมาได้

“คุณหนู ฟูเหรินยังคงหลับอยู่เจ้าค่ะ” เมื่อเห็นจื่ออานเข้ามา ชู่อวี่ก็รู้สึกผิดเล็กน้อย และก้าวออกไป

“นี่!” จื่ออานออกไปวางฝาครอบโคมไฟลงบนโต๊ะแล้วพูดว่า “ออกไปกับข้าครู่หนึ่ง ตรงมุมกำแพงมีดอกกุหลาบกำลังเบ่งบานอยู่ ไปเด็ดมันมาที”

“เจ้าค่ะ!” ชู่อวี่ดูเชื่อฟังมาก นางจึงออกไปกับจื่ออาน

มีดอกกุหลาบอยู่ตรงมุมกำแพงจริง และตอนนี้ก็เบ่งบานพอดี จื่ออานพูดเสียงดัง “ชู่อวี่ พอเจ้าดึงดอกกุหลาบดอกนี้เสร็จแล้ว ก็ไปเอาฝาครอบที่เสียหายให้ข้าที จะได้นำมาซ่อมแซม”

ชู่อวี่ตอบว่า “เจ้าค่ะ คุณหนู”

พอเข้ามาที่ประตู จื่ออานก็เงยหน้าขึ้น คนคนนั้นก็หายตัวไปในอีกด้านหนึ่งของกำแพง

จื่ออานหัวเราะยิ้มเยาะ นางยังคงรออยู่

หลังจากที่ชู่อวี่ดึงดอกกุหลาบออกมา จื่ออานก็ให้นางกลับไปรับใช้ฟูเหรินทันที

ทันทีที่ชู่อวี่เข้าไปในห้องก็มีอาการปวดหลัง นางหันศีรษะและมองจื่ออานด้วยความประหลาดใจ จื่ออานหมุนแหวนอย่างไร้ความรู้สึก และความรู้สึกราวกับถูกไฟฟ้าช็อตก็แผ่กระจายออกมา จากนั้นชู่อวี่ก็ล้มลงกับพื้น

จื่ออานถอดเสื้อผ้าของนางออก แล้วลากนางไปที่มุมห้องด้านใน คลุมด้วยผ้าฝ้าย ทิ้งรูไว้ให้หายใจ และเอาเสื้อผ้าของนางไปไว้ที่ห้องเก็บของไป

หลังจากนั้นไม่นาน จื่ออานก็นำ “ชู่อวี่” ออกไปข้างนอก ในมือของชู่อวี่ถือของหลายอย่างไว้ ทั้งหมดล้วนเป็นกล่องเก่า ๆ ที่มีฝาครอบโคมไฟอยู่ด้านบน ซึ่งปกคลุมทั้งใบหน้าของนาง

แน่นอนว่ามีคนสองคนเดินไปที่ประตู เมื่อเห็นจื่ออานออกมา ทั้งสองก็แสร้งทำเป็นว่าแค่เดินผ่านและแยกย้ายกันไป

“ไปเร็ว ๆ สิ” จื่ออานตะคอก

“ชู่อวี่” ค่อย ๆ ทำทีละขั้นตอน โชคดีที่หญิงรับใช้มีกระโปรงยาว ซึ่งปกคลุมเท้าของนางเอาไว้

จื่ออานส่ง “ชู่อวี่” ออกไปที่ประตูได้สำเร็จ ผู้เฝ้าประตูที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เมื่อเห็นจื่ออานออกมา เขาก็ลุกขึ้นยืนและโค้งคำนับ “คุณหนู!”

จื่ออานเหลือบมองเขา ก็มีหยดน้ำแห่งมิตรภาพหยดลงในหัวใจของนาง นางจำคนคนนี้ได้

เมื่อ “ชู่อวี่” เห็นใครบางคนที่ประตู จึงได้ตะโกนเรียก ภายในใจรู้สึกตื่นตระหนก เมื่อก้าวเท้าก็เหยียบชายกระโปรง แล้วจึงกระโดดออกมา สิ่งของต่าง ๆ ที่อยู่ในมือก็กระจัดกระจายอยู่บนพื้น

ผู้เฝ้าประตูก็รีบไปช่วยประคองขึ้นมา ท่ามกลางความวุ่นวาย เขาเหลือบมอง “ชู่อวี่” และเกิดความประหลาดใจ

จื่ออานก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว แล้วจึงเอาของโยนใส่ “ชู่อวี่” อย่างหน้าตาเฉยและดุว่า “เดินไม่ระวังเสียเลย ไปซะ!”

“ชู่อวี่” กอดอะไรบางอย่างเอาไว้ แล้วรีบวิ่งหนีไปทันที

ผู้เฝ้าประตูก้าวถอยหลัง โดยไม่แสดงสีหน้าใด ๆ

ราวกับว่าเขารู้สึกได้ว่าจื่ออานกำลังจ้องมองมาที่เขา เขาดูวิตกเล็กน้อย “คุณหนู ข้าไม่เห็นอะไรทั้งสิ้นขอรับ”

จื่ออานกระซิบ “ขอบใจเจ้ามาก”

ข้ารับใช้สะดุ้งจนหน้าซีด “ข้าน้อยไม่เห็นอะไรเลยจริง ๆ ขอรับ”

“ข้าพูดถึงหมั่นโถวและน้ำชามนั้นต่างหากล่ะ” จื่ออานพูดเบา ๆ

ข้ารับใช้ดูหงุดหงิดเล็กน้อย “ไม่ใช่ข้าเสียหน่อยขอรับ!”

เขาหันหลังกลับเข้าไปในประตู โดยซ่อนตัวไว้ไม่ออกมา

จื่ออานสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วหันหลังกลับไป

นางตรงไปที่บ้านของเหล่าฟูเหริน ทันทีที่นางเข้าไปในประตู นางเห็นเซี่ยฉวนนำผู้คนออกไป และชุ่ยหยูก็ยืนอยู่ที่ประตูเช่นกัน

เซี่ยฉวนเหลือบมองจื่ออานแวบหนึ่ง และเดินผ่านไปอย่างไร้ความรู้สึก

หลานหยูออกมาเยาะเย้ย “คุณหนูไปห้องน้ำนานเชียวนะ”

จื่ออานไม่ได้พูดอะไร นางเดินเข้าไป

คนในห้องดูไม่เปลี่ยนอิริยาบถใด ๆ น้ำชาบนโต๊ะชาข้างเหล่าฟูเหรินได้กองมารวมกันเป็นชั้นของผงชา และยังไม่ได้ถูกยกขึ้นจิบเลยแม้แต่น้อย

เมื่อเห็นนางเข้ามา หลิงหลงฟูเหรินดูอารมณ์เสียเป็นอย่างมาก “เหล่าฟูเหรินขอให้เจ้าคัดลอกพระคัมภีร์ เจ้าหายไปไหนมา”

เนื่องจากพวกเขาทั้งหมดแสร้งทำตัวปกติเรียบร้อย จื่ออานจึงไม่ทำพิรุธ นางเดินไปข้างหน้าด้วยท่าทางที่ปกติ “เหล่าฟูเหรินยกโทษให้หลานด้วย หลานรู้สึกไม่สบายท้อง ตอนนี้กลับมาดำเนินการคัดลอกพระไตรปิฎกต่อแล้ว”

“อย่างนั้นเอง เจ้าควรกลับมาบอกข้าด้วยตัวเอง แม่ของเจ้าสอนให้มีมารยาทไม่ใช่หรือ?” เหล่าฟูเหรินพูดอย่างไม่เคยปรากฏมาก่อน สีหน้าของนางเต็มไปด้วยความเย็นชา

จู่ ๆ จื่ออานก็เงยหน้าขึ้นและมองตรงไปยังเหล่าฟูเหริน “ขออภัยเหล่าฟูเหริน จื่ออานไม่มีคนอบรมสั่งสอนจริง ๆ”

คำว่าคนสั่งสอน รวมไปถึงคนในจวนทั้งหมด

ใบหน้าของเหล่าฟูเหรินดูน่าเกลียดมากขึ้น แต่นางไม่ได้พูดอะไร แค่ยกมือขึ้นให้ชุ่ยหยู

ชุ่ยหยูหันหลังกลับและเข้าไปในห้องด้านใน แล้วออกมาพร้อมจานในมือใบหนึ่ง

มีแก้วเหล้าวางอยู่บนจาน แก้วเหล้าทำด้วยกระเบื้องเคลือบสีขาวลายดอกไม้ และฝังทองที่ขอบ มีขนาดเล็ก ดูประณีต และมีราคาแพงมาก

ใจของจื่ออานตุ่ม ๆ ต่อม ๆ เหล้าแก้วนี้ไม่ใช่เหล้าที่จะให้นาง แต่เป็นแก้วยาพิษ

ยกเว้นหลานยวี่และชุ่ยหยู คนทั้งหมดในบ้านก็ออกไปแล้วปิดประตู แม้แต่ร่องรอยของแสงแดดก็ไม่สามารถส่องทะลุเข้าไปได้

รอยยิ้มจาง ๆ ค่อย ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหลิงหลงฟูเหริน ความปิติยินดีในดวงตาของนางก็ชัดขึ้นเรื่อย ๆ

เหล่าฟูเหรินจ้องที่จื่ออานราวกับเป็นอสรพิษ และพูดช้า ๆ ว่า “สามวันก่อน เจ้าปฏิเสธการแต่งงานกับอ๋องเหลียงอย่างโจ่งแจ้ง ฮองเฮาทรงกริ้วมาก และจะต้องโกรธเกลียดตระกูลของเราอย่างแน่นอน นี่เป็นความผิดของเจ้า เจ้าไม่ควรทำร้ายพ่อแม่และครอบครัว ฮองเฮาประทานสิ่งที่ดีแก่เจ้า ทรงไว้ชีวิตเจ้า ดังนั้นดื่มยาพิษนี่ซะ ตระกูลของเราจะประกาศต่อสาธารณชนว่าเจ้าได้เสียชีวิตอย่างร้ายแรง ความเจ็บป่วยนี้สามารถปกป้องชื่อเสียงของเจ้าได้ มิฉะนั้น หากฮองเฮาเสด็จมา เจ้าจะถูกตัดศีรษะ และไม่แม้แต่จะสามารถรักษาร่างกายทั้งหมดเอาไว้ได้”

จื่ออานรู้ดีว่าฮองเฮาไม่ประณามนางอีกต่อไปแล้ว เพราะได้พบวิธีที่ดีที่สุดในการลงโทษนางแล้ว ซึ่งก็คือการให้นางไปแต่งงานกับผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิ แต่ให้นางห้ามปริปากบอกใคร

นางมองไปที่มหาเสนาบดีเซี่ย บิดาของเจ้าของเดิม และถามอย่างใจเย็นว่า “ท่านพ่อเห็นพ้องด้วยหรือไม่?”

ไม่สนว่านางจะยอมรับหรือไม่ก็ตาม ความปรารถนาที่มีต่อมหาเสนาบดีเซี่ยยังคงอยู่ในใจของนาง วันนี้ทั้งตระกูลตั้งใจจะแก้ปัญหาของนางและฟูเหรินไปพร้อมกัน ความสิ้นหวังเช่นนี้ นางแค่อยากรู้ว่าในใจของเขาจะมีความรู้สึกผิด และละอายใจบ้างไหม

มหาเสนาบดีเซี่ยไม่ปกปิดความเกลียดชังที่มีต่อนาง สำหรับเข้า เรื่องแต่งงานทำให้เขาเสียหน้า หนำซ้ำยังทำให้ฮองเฮาและองค์อ๋องเหลียงต้องขุ่นเคือง ซึ่งจะส่งผลต่ออาชีพการงานของเขา

“ความผิดของเจ้าสวรรค์ย่อมให้อภัยได้ แต่เจ้าต้องไม่มีชีวิตอยู่!” หลังจากที่มหาเสนาบดีเซียกล่าว เขาก็เบือนหน้าหนีและไม่แม้แต่จะมองนาง

จื่ออานหัวเราะอย่างเย็นชา “ดี หากทำบาปก็ห้ามมีชีวิตอยู่สินะ”

หลิงหลงฟูเหรินลุกขึ้นยืน สะบัดกระโปรงยาวเข้ามาหานาง เอื้อมมือหยิบแก้วยาพิษยื่นให้จื่ออาน แล้วถอนหายใจเบา ๆ “ในฐานะแม่เลี้ยงของเจ้า เฝ้ามองดูเจ้าเติบโต คงจะทนดูไม่ได้หากต้องจบเรื่องราวแบบนี้ แต่ถ้าเจ้าไม่ไปทำร้ายองค์อ๋องเหลียง หรือทำให้ฮองเฮาทรงขุ่นเคือง เจ้าย่อมมีชีวิตอยู่ได้เป็นแน่ ทางที่ดีเจ้าฆ่าตัวตายไปเสีย”

จื่ออานไม่มองนาง แต่ยังคงมองไปที่มหาเสนาบดีเซี่ย “ท่านจัดการเฉินเอ้อร์ด้วยหรือไม่ ที่จับฟูเหรินกับเฉินเอ้อร์ไว้ด้วยกัน และยังสามารถใส่ร้ายว่านางโกหกคนอื่นหรือ จริง ๆ แล้วหนังสือหย่าร้างที่ถูกโยนออกไปในงานแต่งงาน ถือไม่ได้ว่าเป็นอาชญากรรมที่จะมาปั้นเรื่องใส่ร้าย ข้าเสียใจที่คำพูดที่พูดต่อหน้าคนมากมายวันที่ถูกขอแต่งงานไม่ได้ผล กลับปล่อยพวกท่านตีงูและเอาไม้ไป ข้าโง่เสียจริง ตระกูลนี้เปรียบราวกับเป็นแหล่งซ่องสุมโจร และซ่องโสเภณีเสียจริงเชียว”

เหล่าฟูเหรินพูดอย่างโกรธเคือง “ไม่ว่าจะอย่างไร เจ้าก็ช่วยชีวิตตัวเองไม่ได้ นี่คือสิ่งที่เจ้าพบเจอ ถ้าเจ้าเชื่อฟังและยอมขึ้นเกี้ยวของอ๋องเหลียง เจ้าจะไม่ลงเอยแบบนี้ ความฉลาดเพียงน้อยนิด เจ้าจะต่อต้านคนทั้งครอบครัวอย่างนั้นรึ ไม่ดูตัวเองเอาเสียเลย”